و به تعبیر دیگر، شک نیست که مسأله طول عمر (بحث گذشته) و مسأله فلسفه وجود امام در زمان غیبت (بحث آینده) از سۆالاتى است که تنها متوجّه شیعه مى‏گردد.

امّا مسأله تأخیر ظهور او مطلبى است که همه معتقدان به ظهور آن مصلح جهانى باید به آن بیندیشند که چرا با آمادگى جهان، آن ظهور بزرگ به وقوع نمى‏پیوندد؟

به هر حال، این سۆال یک پاسخ کوتاه دارد و یک پاسخ مشروح؛ پاسخ کوتاه آن این است که براى تحقّق یک انقلاب همه جانبه در سطح جهان تنها وجود یک رهبر شایسته انقلابى کافى نیست بلکه آمادگى عمومى نیز لازم است؛ و هنوز متأسفانه دنیا آماده پذیرش چنان حکومتى نشده است و به محض آمادگى، قیام او قطعى است!

پاسخ مشروح: برنامه قیام مهدى(عج)، همانند برنامه قیام همه پیامبران الهى، از راه بهره‏گیرى از وسائل و اسباب طبیعى انجام مى‏گیرد و هیچ‏گاه اعجاز اساس آن را تشکیل نمى‏دهد؛ معجزات جنبه استثنایى دارند و در روند برنامه‏هاى اصلاحى رهبر آسمانى- جز در موارد استثنائى- دخالت نخواهند داشت.

به همین دلیل، همه انبیا از سلاح روز، تربیت افراد لایق، مشورت هاى لازم، طرح نقشه‏هاى مۆثّر، تاکتیک هاى نظامى حساب شده، و خلاصه، فراهم ساختن هرگونه امکان مادّى و معنوى براى پیشبرد هدفشان استفاده مى‏کردند و در انتظار این نمى‏نشستند که هر روز معجزه‏اى واقع شود. بنابراین، اجراى طرح حکومت حقّ و عدالت در سطح جهانى نیز باید با استفاده از وسایل مادّى و معنوى لازم- جز در موارد استثنائى- تحقّق پذیرد.

به تعبیر دیگر، مهدى(عج) آئین و مذهب جدیدى با خود نمى‏آورد بلکه او طرح هاى انقلابى اجرا نشده الهى را به مورد اجرا مى‏گذارد. رسالت او اجراى همه اصولى است که به ظلم و ستم و تبعیض، در سایه حکومت علم و ایمان پایان مى‏بخشد، و مسلّماً اجراى این طرح بدون آمادگى یا آمادگی ها ممکن نیست.

حدّاقل چند نوع آمادگى براى این کار لازم است که از جمله آنها، آمادگى پذیرش (آمادگى روانى) است:

مردم جهان باید بقدر کافى تلخى این وضع نابسامان و بى‏عدالتی ها را درک کنند.

مردم جهان باید نارسائى و ضعف قوانین بشرى را براى اجراى عدالت اجتماعى لمس کنند.

مردم جهان باید این حقیقت را بیابند که تنها در سایه اصول و پیوندهاى مادّى و ضمانت اجرایى موجود و مقرّرات خود ساخته انسان‏ها مشکل جهان حل نمى‏شود؛ بلکه مشکلات هر روز متراکم تر و به گونه کلاف سردرگمى پیچیده‏تر مى‏شود.

مردم جهان باید احساس کنند که بحران هاى کنونى زاییده نظامات کنونى است؛ و این نظامات از حلّ بحران ها سرانجام عاجزند.

مردم جهان باید درک کنند..... ( ر.ک : حکومت جهانى مهدى ع، ص: 210 به بعد)

پاسخ پرسش سوم : فایده وجود امام به هنگام غیبت‏:

زندگى امام مهدی(عج) در دوران غیبت یک زندگى خصوصى است نه یک زندگى اجتماعى درصورت یک پیشوا، با این حال حق داریم بپرسیم این ذخیره الهى چه اثر عمومى براى مردم مى‏تواند داشته باشد و چه نوع بهره‏اى مردم مى‏توانند از وجود او ببرند؟

مفهوم غائب بودن امام(علیه السلام) هرگز این نیست که وجود او در عصر غیبت یک وجود نامرئى و رۆیایى است که به یک وجود خیالى و پندارى شبیه‏تر از یک وجود عینى باشد.

بلکه، او از نظر زندگى، یک زندگى طبیعى عینى خارجى دارد، منتها با عمرى طولانى؛ در میان مردم و در دل جامعه‏ها رفت و آمد دارد و در نقاط مختلف زندگى مى‏کند و اگر استثنایى در زندگى او هست همین است که او از یک عمر طولانى برخوردار است؛ همین و بس.

او به طور ناشناس در جامعه انسانى زندگى مى‏کند و نه به صورت «نامرئى»!

چنین زندگى ممکن است براى یک فرد عادى قابل توجیه باشد، امّا آیا براى یک رهبر- آن هم یک رهبر بزرگ الهى- قابل قبول است؟!

شاگردى که معلّم خود را نشناسد، بیمارى که به وجود طبیب و مطبّ او پى نبرد، تشنه‏اى که از چشمه آب بى‏خبر باشد- هر چند در نزدیکى او قرار داشته باشد- چه بهره‏اى مى‏توانند ببرند؟!

جالب اینکه: این سۆال تنها امروز براى ما مطرح نیست؛ از روایات اسلامى برمى‏آید که حتّى پیش از تولّد مهدى(عج) در عصر امامان پیشینش مطرح بوده و به هنگامى که آنها سخن از مهدى(عج) و طول غیبتش به میان مى‏آوردند، با چنین سۆال روبه‏رو مى‏شدند و با آغوش باز به آن پاسخ مى‏گفتند که نمونه‏اى از آنها را از نظر مى‏گذرانیم:

پیامبر(صلی الله علیه و آله) در پاسخ این پرسش که چه فایده‏اى وجود مهدى(عج) در عصر غیبتش دارد، فرمود:

«اى و الّذى بعثنى بالنبوّة انّهم ینتفعون به، و یستضیئون بنور ولایته فى غیبته کانتفاع النّاس بالشّمس و ان جلّلها السّحاب « بحار الأنوار، ج 52، ص 93.»؛ آرى سوگند به خدایى که مرا به نبوّت برگزیده، مردم از نور رهبرى او در دوران غیبتش بهره مى‏گیرند همانگونه که از خورشید به هنگام قرار گرفتن پشت ابرها!»

نور آفتاب مهمترین نقش را در دنیاى حیات و موجودات زنده دارد:

نور و حرارتى که از خورشید به هر سو پاشیده مى‏شود موجب: رشد و نمو موجودات زنده، تغذیه و تولید مثل آنها؛حسّ و حرکت و جنبش؛ آبیارى زمین هاى مرده؛ غرّش امواج دریا؛ وزش حیاتبخش بادها؛ ریزش دانه‏هاى زندگى آفرین باران و برف؛ صداى زمزمه آبشارها؛ نغمه‏هاى مرغان؛ زیبایى خیره کننده گلها؛ گردش خون در عروق انسان و طپش قلبها؛ عبور برق آساى اندیشه از لابه‏لاى پرده‏هاى مغز و.... است.

در تابش غیرمستقیم، ابرها، همانند یک شیشه مات، نور مستقیم خورشید را گرفته و پخش مى‏کنند. بسیارى از این آثار در نور مات خورشید از پشت ابرها نیز وجود دارد.

هر چند پرده‏هاى ابر، بعضى از آثار آفتاب را مى‏گیرد ولى قسمت مهمّى از آن همچنان باقى مى‏ماند.

پی نوشت: حکومت جهانى مهدى(ع)، ص: 188 به بعد.

فرآوری: امیر رضا عرب

بخش مهدویت تبیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: